Dlaczego nawet największa scena okazuje się w końcu za mała?
OK, moglibyśmy teraz napisać, że do naszych aktorów dotarł ostatnio list od Malcolma Wriothesley’a, odległego potomka hrabiego Southampton – Henry’ego, który to z kolei prywatnie był mecenasem samego Williama Szekspira, i że przysłał dla każdego fragment laski Mistrza Williama, ale na tych, którzy widzieli naszą grupę teatralną w akcji, nie zrobi to większego wrażenia.
W sztuce wymyślono już wszystko, a przynajmniej wszystko, co wymyślono krytycy potrafią nazwać, zdefiniować i zinterpretować. Rutyna wkrada się w ich kajeciki, kategorie przejmują kontrolę, lupy szukają ciągle tego samego, wernisaż kończy się ziewaniem.
Jeszcze nigdy w historii nie udało się rozkręcić czegoś, co nie zostało wcześniej skręcone. Tak samo niemożliwe jest skręcenie czegoś, co było rozkręcone, tak by nie zostać z jakąś „zbędną” częścią. Winne temu są bardzo zagmatwane dzieje gwintów, podkładek, śrub, nakrętek, kluczy i śrubokrętów. Targające elementami napięcia, sojusze, wojny i pokoje sprawiły, że gdy zdobędą choć trochę swobody, zrobią wszystko, żeby poprawić swoją pozycję.
Niektóre historie mają to do siebie, że trwają mimo ludzkiej niewiedzy. By je poznać, wystarczy poszukać uważniej, nadstawić ucho lub wyostrzyć wzrok. Ale jak móc między nimi podróżować? Przejście nie jest duże. A choć dorośli też się w nim mieszczą, to najłatwiej pokonują je Mali Obywatele.
Tuż za przejściem okazuje się, że pióropusz może przydać się w szkole. Dalej – że zabawy są całkiem inne, choć równie wciągające. Kiedy wejdzie się odrobinę głębiej, doprawdy trudno uchwycić moment, w którym na stole śniadaniowym lądują zupełnie egzotyczne potrawy!
Niektóre czarodziejskie krainy są za siedmioma górami a inne za czterema. Nie wiemy czy za czwartą rzeką i czwartym zakrętem bardzo zawijastej drogi naprawdę stoi domek na czterech nóżkach. Może to tylko bajka? Ale na czterysta procent możemy Was zapewnić, że Czterodzieje i Czterodziejki nie potrzebują ani czterech gór ani czterech lasów, by tworzyć najbardziej niezwykłe dzieła sztuki. Wystarczy, że chwycą w ręce magiczne nożyczki, farby lub sznurki – a już dzieje, a raczej czterodzieje się sztuka. A trzeba przyznać, że tworzą dzieła niezwykłe: czasem skaczące i hałasujące, czasem latające albo nurkujące, czasami bardzo, bardzo duże a raz na jakiś czas tworzą nawet coś, co po chwili samo znika!
W nocy wśród poukładanych na regale materiałów rozeszła się wieść o startującej niedługo Pracowni zabawek. Materiały tak się tym przejęły, że natychmiast zaczęły się dobierać – wszystkie zapragnęły jak najlepiej wypaść przed dziećmi. Każda z ułożonych na regale rzeczy chciała być jak najbliżej tej, z którą dobrze się komponuje. Pośród kłótni i zamieszania nie zauważyły, że nadszedł dzień; nie zdążyły w porę usadowić się na regale.
Dlaczego mówi się, że to zwycięzcy piszą historię, a nie, że rysują ją graficy? Jest to efekt wypadków, które możemy umiejscowić na osi czasu gdzieś pomiędzy wyjściem organizmów wodnych na ląd a budową bezzałogowych statków kosmicznych. I choć to duży przedział czasowy, uwierzcie – stanowi on zaledwie wycinek historii kresek.
Napisać, że gotowanie jest przyjemnością, to nic nie napisać. Posłużmy się więc wyobrażeniem sielskim, idyllicznym, w którym lekko rozmazane w kłębach pary twarze zastanawiają się, na który składnik przyjdzie teraz kolej. Ciężko określić, czy to z uszu ta para, czy z garnka, ale już wiedzą, wiedzą, co będzie następne i przekrzykują się, kto doda sekretny element, kto go pokroi, a kto mieszał będzie, kto sprawdzi, czy to już i da sygnał do pałaszowania. Trudno dobrać właściwe ujęcie, by oddać dynamikę tej sytuacji, i podkład muzyczny dla wyrażenia wszystkich emocji, ale udaje się to w ostatniej scenie, gdy wszyscy siedzą przy ogromnym stole i biorą pierwszy kęs, i wiedzą, i czują w ustach, że to, co przygotowali jest pyszne
To doprawdy niemądre! – krzyknęła Atena. A właśnie, że to piękny pomysł – odparła jej Afrodyta. Ale ile by to kosztowało?! – zmartwiła się Hera. I tak oto jabłko niezgody padło na kwestię podróży w czasie. Spór trwał do roku 2137, kiedy to Janusz Albert Stanisław Bogacz, znany Podłężanin, zbudował pierwszy na świecie tachionowy antytelefon. Wyglądał on jak wszystkie telefony w 2137 roku, czyli jak pryszcz na nosie. Ale wystarczyło, że Janusz Albert Stanisław Bogacz wykręcił swoją ulubioną kombinację cyfr a dodzwonił się wprost do roku 2027 do INSPIRO.
Patchwork dla dzieci, podczas którego każdy na osobnej maszynie będzie mógł uszyć piórnik, okładkę na zeszyt lub notes i ozdoby na tekturowe teczki. A gdy emocje związane z powrotem z wakacji do szkoły opadną, będzie szansa na zrobienie m.in. zawieszki do kluczy, patchworkowej biżuterii albo poduszeczki czy kołderki dla ulubionej lalki bądź ukochanego misia.
INSPIRO 